*
Ne zaman başlamıştı bu halim
Ne zaman taktım ben bu maskeyi...
Yüreğim kan ağlarken
Kimler avunuyor yalancı tebessümlerimle…
Gözler yalan söylemezdi hani
Ben gözlerime yalan söylemeyi ne zaman ezberlettim
Ya da göremiyorlar o gözlere bakınca derinleri…
İki damla yaş ve onlara her daim eşlik eden hıçkırıklarım
Kendimi kendime anlatırken bile boğazım düğüm düğüm…
Bir sadık köle gibi yalnızlığım.
Hayatım, çözmeye çalıştıkça elimde kalan bir kördüğüm…
Hayallerime hep birilerinin gölgesi düştü
Benim payıma ise başkalarına adanmış bir hayat…
Onların gülen gözleriyle avundum
Mutluluklarında tatmaya çalıştım sevinci, neşeyi
Dilimde kederin bitmeyen türküsü
Yüreğimde, kaderin bana hediyesi o buruk tat…
Hüznün serin rüzgârları vuruyor ılık yaz akşamlarına
Bu akşamlar çocukluğumda bir başka kokardı.
Mis gibi hayaller, sevgiler, ümitler vardı..
Oysa şimdi, hayal kırıklıklarının kokusu sinmiş her yere…
İçimdeki çocuk…
Beni hayata bağlayan bir ışık huzmesi yüreğimin derinlerinde
Öyle derinlere sakladım ki onu
Kimseler bilmesin, yeter artık kimse üzmesin.
Onu sadece, yüreğiyle bakanlar görebilsin…
Hayatım fedadır tüm sevdiklerime.
Sevgimse, sadece sevmeyi bilenlere…
VUSLAT
This entry was posted
on Salı, Kasım 04, 2008
and is filed under
ŞİİR
.
You can leave a response
and follow any responses to this entry through the
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
.
1 yorum:
Çoğumuzu hayata bağlayan içimizdeki çocuktur. Ancak; artık benim içimdeki çocuk bile dayanamaz oldu çektiğim sıkıntılara...
Allah'a şükür ki şidilik bitti :) Bu aralar ben de içimdeki çocuğu bol, bol şımartıyorum. Gelecekteki acılara karşı daha güçlü olabilsin diye:)
Hoşçakal Canısıııı
Yorum Gönder