*
Sana ağaç diyorlar,
Bana ise insan,
Konuşsan konuşmasan,
Fark etmez, aldırmazlar…
Çünkü ne seni, ne de beni anlamazlar...
***
***
Zalim bir rüzgâr kırmış dallarını ,
Kopartmış, fırlatmış sararan yapraklarını.
Susuz kuru kalmışsın, canın yanmış,
Belki de çok ağlamışsın.
Bilmiyorlar.
Sen, bir ağaçsın.
Kime ne!
Rüzgârların önünde ,
Sürüklenirken yaprakların
Çiğneyip geçiyorlar,
Acını, bilmiyorlar.
Canın yanmış, yanmamış,
Boynu bükük kalmışsın.
Boynu bükük kalmışsın.
Sen bir ağaçsın.
Kime ne !
Sana ağaç diyorlar,
Bana ise insan,
Konuşsan konuşmasan,
Fark etmez, aldırmazlar…
Çünkü ne seni, ne de beni anlamazlar...
Sen durgun, ben ise suskun..
Sanki ikimizde yedik birer vurgun.
Ne olur sen, sen bari üzülme !
Ümit dolsun yüreğine …
Belki bir başka ilkbaharda
Kavuşacaksın yine,
Kavuşacaksın yine,
o güzelim çiçeklerine ….
Rüzgâr sana dost olacak
Ay, göklerden gülümseyerek bakacak,
Bulutlar yağmur olup dallarından akacak,
Buluşacaklar gölgende sevgililer
İçinde isimleri yazılı kalpler çizecekler.
Sen şahit olacaksın,
nice aşk, sevgi sözcüklerine
Polenlerin dökülürken yerlere .
Üzülme,
sakın üzülme sessiz arkadaşım,
Seni yalnız ben anlarım, bir de benim gibiler.
Hele bir düşün,
Bu dünyadan kimler gelip, göçtüler.
Bak yine sen buradasın.
Geçer,geçecektir elbet bu günler….
İşte, şimdilik bende buradayım.
Benim senden tek farkım ,
Sen ağaçsın,
Ben de insanım…
Tünay Süer
This entry was posted
on Pazar, Kasım 23, 2008
and is filed under
ŞİİR
.
You can leave a response
and follow any responses to this entry through the
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
.
0 yorum:
Yorum Gönder